Όσοι έχουν το χάρισμα να έλκουν στη ζωή τους όλα τα καλά, φαίνονται να έχουν μια μυστηριώδη δύναμη. Η ικανότητα να φτάσει κανείς σε ένα υψηλότερο επίπεδο ύπαρξης, όπου φαίνεται πως δεν υπάρχει καμιά καθυστέρηση ανάμεσα σε μια σκέψη και στην υλοποίησή της, είναι η ικανότητα να αγαπά κανείς χωρίς όρους και να μην απαιτεί τίποτα από τον κόσμο, ούτε να τον κρίνει.
Αυτή η δύναμη θα είναι στη διάθεσή μας, μόλις αρχίσουμε να υιοθετούμε τις βασικές αρχές για τη δημιουργία. Οι περισσότεροι από μας απλά δεν αναγνωρίζουμε πόσο μεγάλη είναι η δύναμή μας, με την ικανότητα που έχουμε να δημιουργούμε σκέψεις και μέσα από αυτές να έλκουμε την αφθονία του σύμπαντος.
Όταν προσπαθούμε να εξηγήσουμε με τη λογική μας αυτήν τη δύναμη, αμέσως σκεφτόμαστε τη σύγκρουση ανάμεσα στην ελεύθερη βούληση και σε εκείνο που μάθαμε να αποκαλούμε πεπρωμένο ή μοίρα. Αυτή η σύγκρουση συχνά μας εμποδίζει να εκφράσουμε την εσωτερική ανάγκη μας να σκεφτόμαστε και να ζούμε μέσα στην αγάπη χωρίς όρους. Το αριστερό μέρος του εγκεφάλου μας, στο οποίο εδράζει η λογική, λέει: “αν όλα είναι προκαθορισμένα, τότε δεν έχω ελεύθερη βούληση, άρα κάθε σκέψη μου είναι καθορισμένη από πριν, άρα είμαι χαμένος”.
Ας ρίξουμε μια ματιά στο ζήτημα της μοίρας, του πεπρωμένου κι ας το τοποθετήσουμε μέσα σε ένα διαφορετικό πλαίσιο. Το πεπρωμένο μας δεν είναι προκαθορισμένο. Το πεπρωμένο σου καθορίζεται μόνον από σένα.
Η στιγμή που βιώνεις ΤΩΡΑ, είναι το αποτέλεσμα των προηγούμενων σκέψεών σου. Η άποψη πως τα πάντα είναι γραμμένα από πριν, δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση. Μπορείς να δημιουργήσεις το πεπρωμένο σου και στην πραγματικότητα αυτό κάνεις.
Η ελεύθερη βούλησή σου είναι ένα δώρο από την αγάπη χωρίς όρους. Εσύ δημιουργείς το πεπρωμένο σου με την ελεύθερη βούληση κι αν βαδίζεις έξω από το μονοπάτι της αγάπης, τότε απλά ζεις μια ψευδαίσθηση.
Η ψευδαίσθηση βρίσκεται στο ότι θεωρείς πως είσαι χωρισμένος από τη θέληση του Θεού κι αυτό σε φέρνει σε μια θέση υποτέλειας και σου δημιουργεί την εντύπωση πως ο Θεός είναι κάτι που πρέπει να το πολεμάς ή να το φοβάσαι. Είναι ολοφάνερο πως, αν ήταν αλήθεια κάτι τέτοιο, τότε ο Θεός δεν θα μπορούσε να ήταν αγάπη.
Αν επικρατήσει μέσα σου αυτή η ψευδαίσθηση, τότε γίνεσαι θύμα των περιστάσεων και όχι συν-δημιουργός της ζωής. Χάνεις την ικανότητά σου να εκπέμπεις την αγάπη, που είναι η ύπαρξή σου, και αντί γι΄αυτήν, προβάλλεις το εγώ σου με όλες του τις πεποιθήσεις. Με άλλα λόγια, παραιτείσαι από τη δύναμή σου να είσαι ενωμένος με τη θεϊκή δύναμη που σε δημιούργησε και χάνεις την δυνατότητα να συν-δημιουργείς τη ζωή που επιθυμείς.
Η ίδια σου η ζωή βρίσκεται σε σύγκρουση με την ανώτερη δύναμη που έχεις μέσα σου. Τότε αρχίζεις να φοβάσαι αυτήν τη δύναμη και να κρατάς μια θέση υποτέλειας απέναντί της. Παύεις να πιστεύεις ότι έχεις έστω και την παραμικρή ικανότητα να φέρεις στη ζωή σου οτιδήποτε θετικό και νιώθεις αδύναμος και ανίσχυρος. Χάνεις τη χαρά και την έκσταση που συνοδεύουν τη ζωή που βιώνεται μέσα στην αγάπη δίχως όρους.
Comments